Jak feniks z popiołu...

Piszę na szybko, najszybciej jak się da. W emocjach. Raczej daję im tu upust. Dlaczego? A zapewne dlatego, że siedzę teraz zaryczana przed komputerem. Przed oczy wracają osoby, wspomnienia, projekty, ale co najważniejsze - smak wielkiej pasji, która zawsze była żywa.

Kilka ładnych *naprawdę, baardzo ładnych i długich* lat temu zaczęła się przygoda. Ja jeszcze jako mała dziewczynka - uczennica podstawówki, wpadłam na blogi na Onecie. Kolor i ogrom pozytywnej energii w grafice tak bardzo przykuł moją uwagę. Teraz wiem, że był to czysty kicz, cukierkowość do granic możliwości - mimo to dziś patrzę na to z uśmiechem i utęsknieniem. Zaczęłam szukać instrukcji - gify, layouty, obrazki - spodobało mi się to. Mogłam kreować własną rzeczywistość, tylko swoją, swój własny punkt widzenia, swoje własne piękno. Zaczęło się blogowanie, zaczęła się aktywność na forach, a razem z tym masa cudownych ludzi, których poznałam. Szczerze? Wielu z nich nie pamiętam, wiem tylko, że przez ten czas spotkały mnie wyłącznie cudowne rzeczy, za sprawą tych osób oczywiście. Za sprawą ich i naszej małej pasji, która przemykała się między codziennością. Lata mijały, blogowało się mniej lub bardziej, ale tworzyć grafiki się nie przestawało. Ja przynajmniej nie potrafiłam. Z czasem natłok obowiązków i mijające lata sprawiły, że blogowanie, fora, gazetki blogowe i cała ta otoczka poszły w siną dal. Taka kolej rzeczy. Pamiętam, któregoś dnia wpadłam na swojego bloga na Onecie zobaczyć i powspominać. Co mnie tam zastało? Fikuśny wygląd bloga - dziwne zmiany, które Onet wprowadził. Nie zagłębiałam się - Onet zmienił chyba silnik na jakim opierał się system... Smutno mi się zrobiło, bo nic nie wyglądało tak jak powinno, no ale cóż zrobić.  Przez ten cały czas myślałam, że blogosfera gryzie dawno piach dziesięć metrów pod ziemią. Żeśmy się wszyscy zestarzeli, zmienili priorytety i poszli w swoje strony. Ja w między czasie odkryłam portal tumblr i tam wciskałam swoje graficzne wypociny maści różnej. Bo z grafiką nie rozstawałam się nigdy, nieprzerwanie od tej 4 klasy podstawówki!

Przyszedł piękny wieczór. Jeden z tych bardzo bardzo leniwych, kiedy szuka się zajęcia i rozpamiętuje stare czasy. Znów przyszło mi na myśl, żeby poszukać starych śladów blogowego szaleństwa, nie miałam pojęcia, że pół godziny potem będę w takim stanie w jakim właśnie jestem... Ja, aquite, która już dawno wszystko pożegnała, będąca święcie przekonana, że blogi graficzne to jakiś archaizm, wchodzę na swojego Onetowego evenyouth - potem na kochane Herbatkowe afternoontea - a potem na tajemnicze shessomee... Patrzę i uwierzyć nie mogę. Herbatka nadal bloguję - wchodzę w jej linki i kogo znajduję? Ukochaną Yass, z którą miałam niesamowitą przyjemność tworzyć projekt takeyourchance, Carllton, która zawsze była dla mnie graficznym guru... Patrzę jak to wszystko żyje, jak Ci ludzie dalej działają i... zalewam się łzami. Zbyt dużo wspomnień na raz. Tęsknota za wszystkim i uczucie bezsilności. Zaczynałam wtedy mając 10 lat, dziś mam na karku 17... tyle czasu - rozumiecie co to znaczy?  Dziewczyny, nawet nie wiecie jak bardzo narobiłyście mi znów ochoty na blogowanie ! Płaczę bo znalazłam stare przyjaźnie, płaczę bo ledwie łapię się jak napisać notkę na blogspocie, płaczę bo mój photoshop właśnie się wyłączył oznajmiając jakiś error... Rycz mała, rycz!

Zostawiłam pośpieszne komentarze u Yass i Marty, nie są one zbyt składne i ładne, ale może coś tam odszyfrują...

Musiałam napisać tą notkę, podzielić się, dać temu upust. Czy będzie kontynuacja i czy jakąś notkę kiedykolwiek jeszcze napiszę? Nie mam pojęcia. Na tą chwilę bardzo bym chciała, ale mam trudności nawet ze wstawieniem tła na stronę! Uwierzcie - to ciężkie tortury dla grafika, jeśli coś nie wygląda tak jak on to sobie wymyślił.

Jest ktoś tu jeszcze ze starych "blogowych" znajomych? Jak tak to się odezwijcie kochani.

Tęskniłam!